Band: XIV

Seite: 93 Zur Bandauswahl

In Band XIV liegen die Seitenzahlen zwischen 1 und 160.
99
Allura ha' l getg que schlamperet, tgi degian schar trer ear el
questa panaglia. I han do da schar trer. Allura ha' l antschiet
a suar, ad el va se ascheia cugl man cun en huderet ve pis
tgavels a la spusa era gest là ain tgadafia, ad ella vezza ch' el veva
qua la noda cogl seas Michel veva, a va dabot aint ti bab a gi: «Bab,
quei é meas Michel.» Ad i bab vean or ad ampiara, sco el vegi num,
a vignan schi anavant, tgi vezzan ca gl' é richti. Al retg vagn aint al
zimmer, noc' i eran saradunos anzemmel a gi allura, tgi den gidar
deliberar, tg' el vegi da dar ena sentenzia, i se sto segl mar en bastimaint,
… egn ca vegi siglianto en oter um ain l' ava par prender ena
nursa, ad el sulet setgi strusch sco dar sentenzia a quel. Allura ha getg
il spus, ca quei vigin schon gidar. Quel se maritevel d' i far trer ain
quatter tocs dals tgavals. Allura ha' l i retg getg: Moscha quel es te,
te as siglianto ain l' ava gl' um dalla mi feglia par la prender ad ussa
t' as tez do la santenzia, ad el a gest fatg ir a lujear quatter tgavals
d' i far trer an tocs. Agl é davanto, a la nozza é ida anavant cugl
Michel da novameng, ad é îa anavant pulit ai seas fastegn; dantant
egl vagnia tga gl' era da partgir culla guolp, ad els vevan survagnia
en buob, allura od' el pitgand veda gl' esch, gest tg' el era ain tgombra
cugl buob a schascheva segl canapè. El gi «herein». Qua veani aint
ena guolp, a la guolp gi, ca oz vegl' la partgir, a gl' um leava sé a vagn
cun en bial migliatg daners a metta sella mesa, mo la guolp gi, ca quei
se nutta tut quei, tgi se da partgir. Agl um va anc per ampo, allura gi
la guolp, ca quei se nutta tut quei ch' els vegian savanzo, a mussa vé
alla tgegna a gi, quei vegin savanzo. A gl' um prend' or di litg i buob
a rasa sella mesa i darbet, ad i meta an dies segl darbet a prenda na
la spada a gi agli guolp, scha dé la vagnir, sch' i partg' el. Betga taglia
i buob, i vi nigna partgida, ia sunt quel mort, ca té m' as gia pajea or
an Engeland, a te eras vei ad aint il dasiert a rivavas betg davent ad
ia ve via quei, ad ia ve gido, a ti as gia gido me, tgi han stuiu schar
pussar i meas tgierp, as lagn, schar ir egn par gl' oter a giavisch
pietigot, a va a tgea.
IGL BAB, CA LEVA MARIDAR LA SI FEJA.
Igl era en um ad ena donna, ca vevan ena feja. La donna vagn
malsana a va cunter la mort. Avant ca murir gi ella anc agl seas
um: «Scha ti vol anc ta maridar, schi marida egna tgi meas anî
<TEI> <teiHeader> <fileDesc> <titleStmt> <title type="main">Rätoromanische Chrestomathie</title> <author> <persName> <surname>Decurtins</surname> <forename>Caspar</forename> </persName> </author> </titleStmt> <editionStmt> <edition>Digitalisierte Ausgabe</edition> </editionStmt> <extent> <measure type="pages">1</measure> </extent> <publicationStmt> <pubPlace>Köln</pubPlace> <publisher> <orgName>Sprachliche Informationsverarbeitung, Universität zu Köln</orgName> <email>buero@spinfo.uni-koeln.de</email> <address> <addrLine>Albertus-Magnus-Platz</addrLine> <addrLine>50923 Köln</addrLine> </address> </publisher> <availability> <licence target="http://creativecommons.org/licenses/by-nc/3.0/de/"> <p>Distributed under the Creative Commons Attribution-NonCommercial 3.0 Unported License.</p> </licence> </availability> </publicationStmt> <sourceDesc> <bibl>Decurtins, Caspar: Rätoromanische Chrestomathie</bibl> <biblFull> <titleStmt> <title level="m" type="main">Rätoromanische Chrestomathie</title> <author> <persName> <surname>Decurtins</surname> <forename>Caspar</forename> </persName> </author> </titleStmt> <editionStmt> <edition n="1"/> </editionStmt> <extent> <measure type="pages">7260</measure> </extent> <publicationStmt> <pubPlace>Erlangen</pubPlace> <publisher> <name>Vollmöller, Karl</name> </publisher> </publicationStmt> </biblFull> <msDesc> <msIdentifier> <repository>Digizeitschriften.de</repository> </msIdentifier> <physDesc> <typeDesc> <p>Chrestomatie</p> </typeDesc> </physDesc> </msDesc> </sourceDesc> </fileDesc> <encodingDesc> <p>Dieses Werk wurde in XML/TEI P5 kodiert.</p> </encodingDesc> <profileDesc> <langUsage> <language>Rhaeto Romanic</language> </langUsage> <textClass></textClass> </profileDesc> </teiHeader> <text> <body> 99 <lb/>
Allura ha' l getg que schlamperet, tgi degian schar trer ear el <lb/>
questa panaglia. I han do da schar trer. Allura ha' l antschiet <lb/>
a suar, ad el va se ascheia cugl man cun en huderet ve pis <lb/>
tgavels a la spusa era gest là ain tgadafia, ad ella vezza ch' el veva <lb/>
qua la noda cogl seas Michel veva, a va dabot aint ti bab a gi: «Bab, <lb/>
quei é meas Michel.» Ad i bab vean or ad ampiara, sco el vegi num, <lb/>
a vignan schi anavant, tgi vezzan ca gl' é richti. Al retg vagn aint al <lb/>
zimmer, noc' i eran saradunos anzemmel a gi allura, tgi den gidar <lb/>
deliberar, tg' el vegi da dar ena sentenzia, i se sto segl mar en bastimaint, <lb/>
… egn ca vegi siglianto en oter um ain l' ava par prender ena <lb/>
nursa, ad el sulet setgi strusch sco dar sentenzia a quel. Allura ha getg <lb/>
il spus, ca quei vigin schon gidar. Quel se maritevel d' i far trer ain <lb/>
quatter tocs dals tgavals. Allura ha' l i retg getg: Moscha quel es te, <lb/>
te as siglianto ain l' ava gl' um dalla mi feglia par la prender ad ussa <lb/>
t' as tez do la santenzia, ad el a gest fatg ir a lujear quatter tgavals <lb/>
d' i far trer an tocs. Agl é davanto, a la nozza é ida anavant cugl <lb/>
Michel da novameng, ad é îa anavant pulit ai seas fastegn; dantant <lb/>
egl vagnia tga gl' era da partgir culla guolp, ad els vevan survagnia <lb/>
en buob, allura od' el pitgand veda gl' esch, gest tg' el era ain tgombra <lb/>
cugl buob a schascheva segl canapè. El gi «herein». Qua veani aint <lb/>
ena guolp, a la guolp gi, ca oz vegl' la partgir, a gl' um leava sé a vagn <lb/>
cun en bial migliatg daners a metta sella mesa, mo la guolp gi, ca quei <lb/>
se nutta tut quei, tgi se da partgir. Agl um va anc per ampo, allura gi <lb/>
la guolp, ca quei se nutta tut quei ch' els vegian savanzo, a mussa vé <lb/>
alla tgegna a gi, quei vegin savanzo. A gl' um prend' or di litg i buob <lb/>
a rasa sella mesa i darbet, ad i meta an dies segl darbet a prenda na <lb/>
la spada a gi agli guolp, scha dé la vagnir, sch' i partg' el. Betga taglia <lb/>
i buob, i vi nigna partgida, ia sunt quel mort, ca té m' as gia pajea or <lb/>
an Engeland, a te eras vei ad aint il dasiert a rivavas betg davent ad <lb/>
ia ve via quei, ad ia ve gido, a ti as gia gido me, tgi han stuiu schar <lb/>
pussar i meas tgierp, as lagn, schar ir egn par gl' oter a giavisch <lb/>
pietigot, a va a tgea. <lb/>
IGL BAB, CA LEVA MARIDAR LA SI FEJA. <lb/>
Igl era en um ad ena donna, ca vevan ena feja. La donna vagn <lb/>
malsana a va cunter la mort. Avant ca murir gi ella anc agl seas <lb/>
um: «Scha ti vol anc ta maridar, schi marida egna tgi meas anî </body> </text></TEI>