<TEI> <teiHeader> <fileDesc> <titleStmt> <title type="main">Rätoromanische Chrestomathie</title> <author> <persName> <surname>Decurtins</surname> <forename>Caspar</forename> </persName> </author> </titleStmt> <editionStmt> <edition>Digitalisierte Ausgabe</edition> </editionStmt> <extent> <measure type="pages">1</measure> </extent> <publicationStmt> <pubPlace>Köln</pubPlace> <publisher> <orgName>Sprachliche Informationsverarbeitung, Universität zu Köln</orgName> <email>buero@spinfo.uni-koeln.de</email> <address> <addrLine>Albertus-Magnus-Platz</addrLine> <addrLine>50923 Köln</addrLine> </address> </publisher> <availability> <licence target="http://creativecommons.org/licenses/by-nc/3.0/de/"> <p>Distributed under the Creative Commons Attribution-NonCommercial 3.0 Unported License.</p> </licence> </availability> </publicationStmt> <sourceDesc> <bibl>Decurtins, Caspar: Rätoromanische Chrestomathie</bibl> <biblFull> <titleStmt> <title level="m" type="main">Rätoromanische Chrestomathie</title> <author> <persName> <surname>Decurtins</surname> <forename>Caspar</forename> </persName> </author> </titleStmt> <editionStmt> <edition n="1"/> </editionStmt> <extent> <measure type="pages">7260</measure> </extent> <publicationStmt> <pubPlace>Erlangen</pubPlace> <publisher> <name>Vollmöller, Karl</name> </publisher> </publicationStmt> </biblFull> <msDesc> <msIdentifier> <repository>Digizeitschriften.de</repository> </msIdentifier> <physDesc> <typeDesc> <p>Chrestomatie</p> </typeDesc> </physDesc> </msDesc> </sourceDesc> </fileDesc> <encodingDesc> <p>Dieses Werk wurde in XML/TEI P5 kodiert.</p> </encodingDesc> <profileDesc> <langUsage> <language>Rhaeto Romanic</language> </langUsage> <textClass></textClass> </profileDesc> </teiHeader> <text> <body> 85 <lb/>
anguerts a las beffas dallas soras ad igl davos er 'la gnida anfisa ad <lb/>
ha saratratg alla si tgombra a gneva poc ple d' anturn. Ils davos onns <lb/>
scriveva tschel ple darar ad allura schevan tschellas: «Ussa, tgi scriv' <lb/>
el gnanc ple que beal.» Ella tascheva adigna quia. Ils seat onns eran <lb/>
passos. Il gi suainter é' l il spus îa puspe là noc' el veva sagito igl urs. <lb/>
Allura é' l gnia gl' um. Els sasalidan a que um gi: «Ussa has passanto <lb/>
… ils seat onns ad ussa sas far tge ca ti vol, pertge tei has cumplania <lb/>
… tut quei ca tei vevas da far.» Gl' um gli leva bandunar, mo <lb/>
tschel ha do ena sgargnida: «Na, na tei, quei va nut ascheia, ussa mi <lb/>
sas ear tarschinar.» Gl' um é turno, ner que signur, ad i pria nà a gli <lb/>
lavo a tarschino ad i vastgia pulit agl nos pover tschufet a maltampro <lb/>
é gnia en beal signur. Allura saspartgeschin. El sametta sen veia tier <lb/>
la si spusa per la maridar. El é îa all' ustreia a cur ca la matta viglia <lb/>
ha via que beal giuven scha ha 'la antschiet a far cumplimaints a hantieris <lb/>
… a betga savia tge sarvir sei avunda per far ca tschel fieri en îl sen <lb/>
ella, a la savunda é ear gnida a fatg i madem, a mintgegna tartgeva <lb/>
d' igl survagnir. El ha amparo igl ustier, sch' el vegi betg anc ena <lb/>
feglia. «Bagn, bagn, ha 'l getg gl' ustier, «mo quella é sen tgombra, <lb/>
quella stat il pli bugent suletta a sapartratga da tuttas sorts ad a quella <lb/>
vigni betg' andamaint da tgitar sen mas-chels.» … Mo il gast ha getg, <lb/>
ch' el degi clamar ella. I la han clamo, ad ella é gnida ad ella ha getg <lb/>
c' i den dar nà en seassel ad en glas vid da vegn. Els han do nà quei, <lb/>
ad el ha getg alla matta, c' els vigian bever ansemel or d' en glas. El <lb/>
ha allura mess or il vegn mo cun metter or ha' l scho dar agl glas igl <lb/>
seas miez anî d' or, ascheia ca la matta ha betga santia. Els han allura <lb/>
bavia ansemel or d' en glas. Plansia vez ella c' igl er' aint anzatge agl <lb/>
glas. Ella ha pria or en cunti a veza ca 'gl era en miez anî, ad ella ha <lb/>
getg c' ella vegi ear en miez anî a cregi ca quels dus miezs vomman <lb/>
anzembel. Ella é currida sen tgombra pigl seas miez a mess ansemel <lb/>
cun tschel ad i navan stupent. Ella ha getg: «Tei es parguess il meas <lb/>
spus»; el ha fatg bucca da rir a getg caschè, ad el segi vagnia per far <lb/>
nozzas. A tschellas duas cur c' i han vîa quei, eni sasaglidas als tgavels <lb/>
… l' egn' all' otra cun tuts dus pugns a vei ad or dad esch a pria <lb/>
mintg' egna en suet ad idas sensum la tgea ad arviert ena faneastra <lb/>
ad han sapandia tuttas duas. Ad en oter signur, ca era il giavel, ad era <lb/>
sco giast an quella tgea ha arviert ena faneastra ad ha getg: «A îa ve <lb/>
duas a tei me egna.» <lb/>
A tschels han fatg nozzas ad en stos pulit ansemel. </body> </text></TEI>
