<TEI> <teiHeader> <fileDesc> <titleStmt> <title type="main">Rätoromanische Chrestomathie</title> <author> <persName> <surname>Decurtins</surname> <forename>Caspar</forename> </persName> </author> </titleStmt> <editionStmt> <edition>Digitalisierte Ausgabe</edition> </editionStmt> <extent> <measure type="pages">1</measure> </extent> <publicationStmt> <pubPlace>Köln</pubPlace> <publisher> <orgName>Sprachliche Informationsverarbeitung, Universität zu Köln</orgName> <email>buero@spinfo.uni-koeln.de</email> <address> <addrLine>Albertus-Magnus-Platz</addrLine> <addrLine>50923 Köln</addrLine> </address> </publisher> <availability> <licence target="http://creativecommons.org/licenses/by-nc/3.0/de/"> <p>Distributed under the Creative Commons Attribution-NonCommercial 3.0 Unported License.</p> </licence> </availability> </publicationStmt> <sourceDesc> <bibl>Decurtins, Caspar: Rätoromanische Chrestomathie</bibl> <biblFull> <titleStmt> <title level="m" type="main">Rätoromanische Chrestomathie</title> <author> <persName> <surname>Decurtins</surname> <forename>Caspar</forename> </persName> </author> </titleStmt> <editionStmt> <edition n="1"/> </editionStmt> <extent> <measure type="pages">7260</measure> </extent> <publicationStmt> <pubPlace>Erlangen</pubPlace> <publisher> <name>Vollmöller, Karl</name> </publisher> </publicationStmt> </biblFull> <msDesc> <msIdentifier> <repository>Digizeitschriften.de</repository> </msIdentifier> <physDesc> <typeDesc> <p>Chrestomatie</p> </typeDesc> </physDesc> </msDesc> </sourceDesc> </fileDesc> <encodingDesc> <p>Dieses Werk wurde in XML/TEI P5 kodiert.</p> </encodingDesc> <profileDesc> <langUsage> <language>Rhaeto Romanic</language> </langUsage> <textClass></textClass> </profileDesc> </teiHeader> <text> <body> 1040 Märchen <lb/>
libers ded ella ed ei lu fugius digl uaul en. El ei jus ditg e bein per igl <lb/>
uaul entuorn, entochen ch' ei gliei vegniu sera, ch' el era staunchels ed haveva <lb/>
fom. Cheu ves' el dalunsch ina clara biala glisch, ed el ei jus suenter <lb/>
quella. Il buob ha lu anflau ina termenta casa ed en quella treis femnas <lb/>
veglias, ch' eran vestgidas tutina. Quellas treis femnas veglias ha il buob <lb/>
rugau, ch' ei prendien el en survetsch, ed ellas han pladiu el. Las femnas <lb/>
han fatg bien cun el ed el ei staus leu plirs onns, entochen ch' el ei staus <lb/>
carschius si in bi giuven. Las treis veglias, che dormevan tuttas treis en <lb/>
in letg e magliavan ord in cup, mavan mintga notg giu en in grond tschaler, <lb/>
nua ch' ei era spir candeilas, che ardevan. Las veglias stizzavan e turnavan <lb/>
ad envidar si las candeilas. Il giuven, che stoveva purtar giu sulprins, <lb/>
ha ina gada catschau il stumbel d' ina candeila, ch' ardeva, en sac. Cura <lb/>
ch' il giuven ei staus si en sia combra, ha el priu ora la candeila e puspei <lb/>
envidau ella e la candeila ha dumendau: „Tgiei vul da mei?“ „Jeu lessel, <lb/>
che ti purtasses mei en il marcau en ina buna ustria e che ti mettesses <lb/>
a mi daners en <lb/>
sac.“ <lb/>
Sil zuc ei il giuven staus en ina stupenta ustria dil marcau ed el <lb/>
havev' ils sacs pleins daners. Puspei ha il giuven priu ora la candeila ed <lb/>
envidau quella. La candeila ha dumendau: „Tgei vul?“ „Fai ti, che la <lb/>
figlia dil retg vegni questa notg tier mei!“ ha il giuven respondiu. La <lb/>
candeila ha fatg, che la figlia dil retg ei vegnida lezza notg tier el. Cura <lb/>
ch' il retg ha udiu, che sia figlia seigi stada la notg giuado, ha el fatg <lb/>
ligiar biars canials de fil entuorn sia feglia, per mirar, nua ch' ella vegni <lb/>
vi la notg. La sera ha il giuven priu la candeila, envidau quella e detg: <lb/>
„Fai vegnir questa notg la figlia dil retg tier mei e fai ch' ils canials de <lb/>
fil surtrain 'gl entir marcau.“ La candeila ha fatg, sco il giuven ha voliu, <lb/>
la figlia dil retg ei vegnida la notg tier el e lautra damaun er' il marcau <lb/>
tut surtratgs cun fils, ch' il retg vegneva ne en, ne ora. <lb/>
Vilaus, ch' el era buca vegnius sisu, nua sia figlia vegni vi, lai il retg <lb/>
vegnir ensemen tut la glieut el marcau, sinaquei che la figlia sappi encurir <lb/>
ora quel, tier il qual ella stoppi ira la notg. Il giuven ei buca jus tier <lb/>
quella redunonza e cura che la figlia ha giu mirau stediamein entuorn, <lb/>
entuorn, ha ella detg a siu bab, ch' ella hagi buca cattau adagur il giuven, <lb/>
tier il qual ella stoppi ira la notg. Sinquei ha il retg schau clomar ora <lb/>
al pievel, sche tut seigi cheu. Sin quella visada ei 'gl ustier, nua ch' il <lb/>
giuven era, vegnius neunavont ed ha detg: „Jeu hai in gast, mo quel va <lb/>
mai giuadora e sa buca esser quel, che vus encuris.“ Il retg ha commondau <lb/>
agl ustier, de vignir cun siu gast ed il giuven ha stoviu vegnir cun igl <lb/>
ustier en la redunonza. Aschi gleiti sco la figlia dil retg ha viu el, ha <lb/>
ella clomau: „Grad quel eis ei, che nus encurin!“ </body> </text></TEI>